عشايري که در خوزستان و سواحل خليج فارس از تربيت حيوانات اهلي و ماهي گيري و پرورش نخل روزگار مي گذرانند همگي عرب زبان هستند. بزرگ ترين اين طوايف آل کثير شرقي است که در زمان مُشعشَعيان از عراق به خوزستان آمده اند. اواخر سلطنت صَفَوي اين عشاير به نواحي شرقي خوزستان کوچ کردند و بين شوشتر و دِزفول و اهواز ساکن شدند.
 
بني کَعْب يکي ديگر از عشاير عرب ساکن خوزستان هستند که ورود آن ها را در آغاز سلطنت شاه عبّاس بزرگ به اين منطقه دانسته اند. از ديگر عشاير عرب زبان که در خوزستان به سر مي برند و با زرگری و کارهای فنی و میکانیکی زندگی می کنند، بايد صابِئان یا صبیان را نام برد. اين مردم تاريخي کهن دارند که به پيش از ميلاد مسيح مي رسد. صابئان يا مُغتَسِله که عده اي سرزمين اصلي آن ها را اُردُن و شام دانسته اند، همان طايفه اند که يحيي بن زکريا از ميان ايشان برخاست و همگان را به ظهور عيسي مسيح بشارت داد. مراسم غسل تعميد و شستشو در رودخانه اردن براي پاک شدن از گناهان، از معتقدات ايشان است. حدس زده اند که پدر ماني پيامبر بزرگ ايراني اعتقادات صابئان را برگرفته بوده و خود ماني از افکار ايشان بهره جسته است.